( صفای حرم )
شمس و قمر محوِ تجّلایِ تـو
در دلِ مـا عشـقِ توّلای تــو
گنبـدِ زیبـایِ تو رخشنـده تـر
طلعـتِ نورت شده تابنـده تـر
تربـتِ پاکَـت دلِ مـا را شَفـا
حُجتِ حق ، شمسُ شموسِ وفا
گشتـه تو را ضامـنِ آهو لقـب
سائِلتَـم ، نامِ تـو دارم بـه لـب
کـن کَرمـی زائـرِ شرمنـده را
گوشه یِ چشمـی بِنما بنـده را
من که همیشه نَمکت خورده ام
عـزّت خود از کَرمـَت بُـرده ام
شاهِ خراسان و تـو فَخـر عَجـم
درحرمَت دل شـده خالی زِ غـم
کاش منـم همچـو غَزالَـت بُـدم
شاهـدِ اَســرارِ کَمالـت شــُدم
آمده ام سُفـره یِ دِل وا کنـم
در حـَرمـت وِل وِلـه برپـا کنـم
رنجِ وصالت بکِشـم چـون بَسـی
نوبـتِ خود را ندهـم بـر کسـی
دستِ تُهی من چه مَتاعـت دَهـم
مرهـمِ اشکـم دلِ زَخمـت نَهــَم
کاش شـود مدفـَنِ تـو مَسکنـَم
صحـن و سرایـت بشـوَد مَدفنـم
گفتـه ی خود بوده که زوّارِ تـو
می بَـردَش بهـره زِ دیـدارِ تــو
وقـتِ اَجـل خـادمِ قابـل شـوم
تا که به دیـدارِ تـو نائـل شـوم
داد زَنـد شیعـه زِ بیـــداد هــا
زخـم به دل دارد و فریـاد هــا
غیــرِ تــو آقـا نبـــوَد داد رَس
پشت و پناهی و تـو فریـاد رَس
ای عَلوی مَنسَـب و اِی با صفـا
دردِ “حبیبت “، تو طبیبی رضا ع
حبیب رضایی رازلیقی
