شعر کلاه نمد / حسن مصطفایی دهنوی

« كلاه نمد »

كلاه  سروريِ   سروران ، كلاه  من   است

طريق علم و هدايت ،بَرين1 كلاه من است

من  اين  كلاه نمد  را،  به  تاج  شه2 ندهم

از آنكه نقش عدالت ،بر اين كلاه من  است

نقاب  پشم و پُـتي3 دور اين كلاهم  نيست

به  مثل دايره ي  اين  سرم ،كلاه  من  است

خداي  عالم و آدم ، سرم  به  دايره  ساخت

به غير  از  آن كه بسازم، زِ اشتباه  من  است

سرم  به  منزلي  ، رهبري  به  پيكر  ساخت

خدا  كه  لطف بزرگش ، پناهگاه من  است

به  راه حرص و جهالت ،كه مردمان  رفتند

نرفته ام  كه  همان  جاي  پرتگاه  من  است

به  غير  راه  خدا ، گر  رهي   ديگر   رفتم

به  نزد  اهل  خرد ،  آن  ره  گناه  من  است

به  خود كفايي  خود،هر كسي قناعت كرد

به راه علم و قناعت ، همان  گواه من  است

به گوشه اي  بنشستم ، چو معتكف به  خدا

از  آنكه  لطف  خدايم ، پناهگاه  من  است

به روز  و شب،همه با اشك و آه  مي گريم

طنين صوت عدالت،زِ اشك و آه  من  است

هر  آنچه  رسم   عدالت  بُوَد ، عمل  كردم

خداي هردوجهان،خود يقين گواه من است

عدالتـم  همه  مردم ،  اگر  كه     نـشناسند

همين  مدار  كهن ، بهر  دادگاه   من  است

يقين كه  تاج  شهان ، از  هنـر  مجلل⁴ شد

وگر نه  بي هنري ،كمتر  از كلاه من  است

هنرنمايـي  مـردان حق ، به  عدلـس  و داد5

به عدل وداد و حقس،دائماً  نگاه من  است

هنر  به  عدل  و عدالت ، طلب  كنم   دايم

هنـر  طلب  كنم  امّا ، زِ  اشتباه   من  است

دلـم   قرار  نـمي گيرد   از  محيط     فساد

به سوي  كوي  عدالت ،قرارگاه  من  است

حسن به شعر  خودت ، گر عقيده اي داري

مرو به راه كسي،جز همان كه راه من  است

٭٭٭

1- برترين       2- مخفف شاه        3- موي بز – كُرك    4- باشكوه     5- قسط- عدالت

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی