شعر نقطه هدایت / حسن مصطفایی دهنوی

« نقطه هدايت »

آن  نقطه1 كه  پوشيده  نِـي  از  سِـر2  الهي

دانش   برويد ،  تا  كه   نگردد   به   سياهي

هر نقطه  توحيد  و هدايت  به  همين  است

بيرون   بِـبَرد   فرد   بشـر ، را   زِ     سياهي

دانا  پدري  بود كه  اين  نقطه  به من گفت

تا  من  پدري  باشم   و   بيرون   زِ   سياهي

گر  سالك  راهي ، تو  همين نقطه  نگهدار

تا   در  ره   توحيـد  ،  شـوي   مرد    الهي

اي  سالك  ره  ، راه   خدا   در   نظر   آور

اين   ره  ، برون   مي برد    آدم   زِ   سياهي

از  خار و خسِ   راه  خدا ، خود   مهراسان

پوشيده  نِـي است، نقطه اي  از  چشم الهي

بر  نقطه ي   توحيد  چو  خالس3 به گرايي

روشن  بود  آن  راه ، تو  بيرون   زِ   سياهي

با   تير  دعا ، در  ره   توحيد   هدف    گير

تا   آنكه   نگردي  ،  هدف  تيـر     سياهي

راهي   كه   به   توحيد   شود   منتهي   آخر

جاويد  و  يقين   است ، نـباشد   به   تباهي

از  روز ازل،هر كه بُد  اين نقطه  بديد است

درگاه  خدا  ديد ، نه  هم  چو   در  سياهي

هر جا   كه  يكي  پند  و  نصيحت  بـشنيدم

بهتـر     نـشنيدم ،  يكي    از    پند     الهي

اي دل  ره  توحيد  خدا ،در  نظرت  نيست

با   آن   همه    پيغمبـر   و     آثار       الهي

هر سالك  راهي،به من اين نقطه  بياموخت

اندر   نظرم   بود ،   خدايا     تو      گواهي

اين  بنده ي  مخلص ،كه به  توحيد  گراييد

يارب   به   برت   آمده ام ، من  به   گدايي

در  مرحله  اول،كه  حسن  نقطه  چنان ديد

تعبير  چنان  شد ،كه  برون  شد  زِ   سياهي

٭٭٭

1- سر خط – مركز-كنايه از پيامبر(ص)      2- راز       3- نشان – روح انساني – پريشان

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی