شعر طریق درد - حسن مصطفایی دهنوی

« طريق درد »

خدا  ، از  درد  اگر  بیچاره مان    کرد

چو آن  ایوب  (ع)، دردم  را چنان کرد

همان   دردی  ، که  اول  بـر  من   آمد

خدا ، کی  دردم  از  پیکر   برون  کرد

غبار  غـم   ، دلـم    را       می فشـارد

غبارش ، درد  این دل  را    فزون  کرد

محبان    چاره   بـر  دردم ، که     داند

که  بـتوان   از بدن ، دردم  برون  کرد

خدا  ، بـتوان   شفا   بـخشد  به   دردم

ولی  کی  دردی  از  جانم ، برون کرد

اگر  گفتم:  خدا  ،   دردم    تو   دادی

یقین  دارم ، که  بـر دردم   فزون  کرد

طناب  حکمتش ، بر  گردنـم     هست

همان   تقدیـر   را    از   آسمان    کرد

خدا   ، هر  درد  سخت  و  بی دوا   را

نصیب      بـهترینِ     شیعیـان      کرد

به    دردش    مبتلا     بودم       همیشه

که   عشقش   پیکرم  را   ناتوان    کرد

طفیل   هستی  عشقش ،  من     هستـم

چه  سازم گر زِ من ، عشقش برون کرد

حسین(ع) از عشق حق،پُـر تر زِ من بود

خدا ، رأسـش  جدا   زآن  شامیان  كرد

علی(ع)  آن    پیشوای      شیعیان     را

سرش درسجده، ریشش پُـر زِ خون كرد

اگر  با    درد    آن   ، اُلفت      نـگیرم

به  درد  من ، خدا   بـتوان   فزون  کرد

مرا   از  درد   آن  ، گـر  چاره     باشد

همان  روزس،که  در خاکم  نهان کرد

حکیمی   کی    توانـد    چاره     سازد

همان  دردی ،که  خلّاقم   گران   کرد

تو  نـشنیدی از  آن   جالوتِ    طاغوت

کجا  جالوت  ، چون   طاغوتیان   کرد

طريق درد   دنیا  ،  بیش   از   اینهاست

ولی  آدم  ،  یکی    نـتوان  نشان   کرد

هـر  آنکس ، در  بدن    دردی   نـدارد

هزاران  کار  پُـر   زجر  و   زیان    کرد

حسن  ،گـر   چاره ی   درد   تو بنمود

تو  هم  طغیان کنی ، فرعونم  آن   کرد

٭٭٭

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی