شعر دو خط / حسن مصطفایی دهنوی

« دو خط »

آنانکه غرق،نعمت و مالَند و تخت  و بخت

دورانشان   سرآید  و   زین جا   برند  رخت

فکری نمی کنند که  در آخر چه  می شوند

لیکن شنیده اند،سفری هست دور و سخت

ارکان   خلق   عالم  از  آن   روزگار   پیش

گفتن که آن سفر،سفری هست تلخ وسخت

آنان   که   آمدند    به   دنیا ، به   مثل     ما

چون ما  بیامدند  و  چو  آن  دیگران  برفت

این      روزگار   حُسن   تفاهم    نمی دهد

دانشوران  تمام  به  ماندن  در  این   شگفت

میدان  این   جهان، ره  جنگ و جدال   بود

کی می شود  به جنگ ،به میدان  آن   نرفت

دور    زمانه    دست    به   رندان  نمی دهد

رند  آن  بُوَد که  راه  عدالت   سپرد و رفت

شیطان به  ضد نقش عدالت ، خطی  کشید

آدم(ع) به خاک ،نقش عدالت کشید و رفت

من بعد  خلق  پیرو  این  هر  دو خط  شدند

هرکس دراین دو خط عملی کرد،هشت و رفت

زآن   عالم  نـرفته ،که  داد  این  خبر به  ما

هرکس که بود این  خبر آورد و خود  برفت

آن کو  خبر   بداد ، ز  پیش   از  وجود   ما

آن    گفته   عالم   دیگری  بایدت    برفت

خدا   داد   این  خبر  که  بود   عالم  دیگر

راه     دیار   توس  ،  نتوانی در   آن   نرفت

قرآن   دلیل  واضح  و  روشن  بر  این  خبر

پيغمبران   بگفتن  و خود  آن   سفر   برفت

عبرت  بگیر   از  عدم  و  از   وجود   خود

تا   بنگری   به   راه  که  می بایدت  برفت

دهقان  برای خود  که    درختی   بکاردس

بار  اَر  نداد  می کند  آن  ریشه ی  درخت

این گفتگو که  میکنی  اول،حسن  خودت

قدرش   چو  نور دیده  نگهدار، عمر  رفت

٭٭٭

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی