شعر دوبیتی309/ حسن مصطفایی دهنوی

اي  آنكه تو اين خواندن  حق است به فالت

آسايش  دنيـاست ،كه   انگشت   محالت

آن  جور  و  جفاهـا   كه  بيامـد  به  سر  تو

آن جور و جفاهاست ، كه گرديده وبالت

٭٭٭

هـر  نيت   نيكو  كه  بيايـد   به     خيالـت

زآن   فطرت  نيكو بُـوَد  و حُسن  خصالت

حق جويي و حق گويي و هر صحبت نيكو

مي باشد  از آن  طينت  و آن حُسن كمالت

٭٭٭

اينهـا  همه  باشند   در  اين   مال  و  منالت

تا   آنكه  در  آخر بـه برن  رو  به    زوالت

آسايش  و آسودگي اينجا، زِ  براي تو نباشد

فكري  بكن  از  بهر  خود و اهل و عيالت

٭٭٭

اين  دنيـاي    دنـي ،  كـي    بـكند    آبـادم

ترسـم   از   اين  ،كـه  دهـد     بـر   بـادم

هرچه  من  ساخته ام، اينكه  خرابـش  بكند

ادعـا  كي   بـتوان  كرد  كه  من   استـادم

٭٭٭

من  كجـا  بودم  و  در   دامگه اش   افتـادم

در  همين  دامگه اش، من به كجا دلشـادم

دام  دنياي  دني ، بس  فراوان  به  من  است

غير  خلاق  جهان  كيست   رسد   فريـادم

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی