شعر دوبیتی297/ حسن مصطفایی دهنوی

اين  نظم  و اصولي   كه  معيّن  ز  خدا شد

واضح  بُـوَد   آن   نظم   معيّن   ره  ما   شد

ما  هـر  چه در  اين  راه  بپوييم  و  بجوييم

اين  راه  به  دنياي   بشر   درد   و  بلا  شد

٭٭٭

هر  صلح  و  صفا   ز  خـدا   وارد  مـا  شد

از دست همين  خلق  خدا  جور و جفا شد

يارب  تو چه حاجت  بِـبَري  در  بَـرِ خَلقت

ما  حاجتمان  بر  تو بُـوَد   گر  كه  روا شد

٭٭٭

دنيـا   زِ  همان   مرحله   اول   كه  بنـا  شد

آدم  نَـبُد  آن  مرحله ، از  رأي  خـدا   شد

آثار   خداونـد   از   اين  مرحلـه     پيداست

اين  گردش   دنياست  كه  آثار خـدا   شد

٭٭٭

هـر  فرد  به  دنيـا  كه  رفيق   نُـجبا      شد

بهرش  ضرري  بود  زِ  ديگر   رفقـا    شد

از  آن  نـجبا   بـي ضرر   و   وَز    رفقايـش

بسيار  ضرر  ديـد   و  پـي  امر   خدا   شد

٭٭٭

هر  كس  به جهـان  معتقـد  امـر  خـدا  شد

در محضر  دنياي  دنـي   همچو  گـدا  شد

اين  محضر  دنياي  دني  دست   بشرهاست

از  محضر خلاق   جهاني  ، كه  جدا   شد

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی