شعر دوبیتی287/ حسن مصطفایی دهنوی

اي  پير  ره حقيقت  تو  چه زيبا  نظر هستي

دل كندي  زِ  دنيـا  و  به  عقبي  تو بـبستي

اي  پير  طريقت  تو  مگر  كج  نظر  هستي

رفتـي  به  خرافات  و  به   ذلّت   بـنشستي

٭٭٭

دختر  از  مادر  خود  گر   نشناسد  سخنـي

پيش  غيري   نَـبُوَد   قابل   يك     پيراهنـي

مادرش  حافظ  بر  آبرو   و  عفّت    اوست

مردم  غير   به  جسمش   نـنمايند     كفنـي

٭٭٭

به  چشم انداز ما بنگر درختان سبز مي بيني

ميان  باغ  وبُستانش ،  به پاي  سرو بنشيني

بيا دركشت و كار ما به دقت يك نظر  بنما

درون كشت و كار ما  هزار اندرز مي بيني

٭٭٭

من اين معيار  بنوشتم  طريق هر بد  و نيكي

طريق  من چنين بودي از  آن معيار  ادراكي

و گر نه  كي  بني  آدم  به معيار  خدا  باشد

كجا معيار حق جويد ، در اينجا آدم خاكي

٭٭٭

راه    نـرفته     را     نـتوانـم      شمارمـش

مقيـاس   متـر   بهـر   مسافت    گذارمـش

منزل  كه  نـديده   ،  نـتوان    نشان   كنـم

تا   پاي   خود  به  منزل   اول    گذارمـش

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی