شعر دوبیتی283/ حسن مصطفایی دهنوی

آن باد مُشك بو  كه  وزيد  از  كنار دوست

بسيار  مشك بوست  گل  لاله دار دوست

بر  ما  نويد  مي دهد   از   باغ  خُـلد   خود

جاويد و  زنده  است  گل  نوبهار   دوست

٭٭٭

هر كس  حَسن  به عدل خـدا  با  وفا  شـود

كي  از  طريق  حق  و  عدالت  جدا  شـود

هر  كس  به كار  خير  و عدالت عمل كند

كارش   چنان  شهيد  در  آن كربلا   شـود

٭٭٭

ديـده   بگشـا  ،  بـبين    عـزيزان     رفتنـد

داود   و   نوح    و  مـاه  كنعـان      رفتنـد

جز نيك  و بدي   زِ  كس   نمانـد  ،  اثـري

فرعون  لعيـن    و  موسـي  عمـران   رفتنـد

٭٭٭

چيسـت   در  اين   كار  من    اسـرار    تـو

كيسـت  كه   سـر  در   بَـرَد   از  كار  تـو

كارم    اگر   منحصـر    است   بر     خودم

از چه گناه و چه صواب است  به گفتار تو

٭٭٭

خـدا  جـويان    سخـن    اتمـام      كردنـد

سـخنـهاي      خـدا      اعـلام       كردنـد

زِ  خود خواهـي    خـود ،بـگذشتن     آنهـا

كـز  اول   امـر   حق  انجـام         كردنـد

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی