- پسندیدن
- گزارش مشکل
- prev
- next
متن شعر
در بـزم آفرينش نَبـوَد ره جهالـت
هركس درآن رهش رفت آخركشد خجالت
در راه خود پرستـي ما را رهـا نـكردن
راه خداپرستـي مي باشـدش عدالت
٭٭٭
راه خدا پرستي كي باشدش نهايت
ششصد هزار منزل دارد در اين ديانت
در بزم آفرينش ما را رهي ندادند
زآن بزم آفرينش بايد كنيد عبادت
٭٭٭
دانا پسرا بشنو ، اين حرف كه من گفتم
اين حرف نكويي بود ،مانند دُري سُفتـم
گـرد ره دانايـان دانش به تو آموزد
خاك ره دانايـان من با مـژه ام رُفتـم
٭٭٭
از خرمن دانايان هر خوشه كه برچيـدم
ديدي كه نكو باشد چون بذر بـپاشيـدم
هر قطعه زميني خوب گر قابل فيضش بود
آن بذر بـروياندش ، در وقت درو چيدم
٭٭٭
هر فرد كه فرمان زِ خداونـد جهان بُـرد
در مدت عمرش همه فرمان از او بـرد
فـرمان خـدا را نـتوانست نـبردن
يك فرد زِ فرمان خداونـد نـيازُرد
٭٭٭
نسیم گلشن حسن مصطفایی دهنوی
آمار
یک دیدگاه اضافه کنید