شعر دوبیتی256/ حسن مصطفایی دهنوی

خالق  جانگداز   من ، كي  بدهي  نياز  من

سر بنهد به درگه ات ، اين سر  سرفراز من

خالق  بي نياز  من  ،  گر  شكني  طراز  من

كي  برسد به درگه ات  ، آرزوي  دراز من

٭٭٭

خدا  به كار  جهانـت  كه  من   نظر  كردم

نشد  مطابق   رأيت   چنان  كه  من  كردم

متعجبـم من از  اين كار  خود  و  خداونـدم

از اين كه كار تو كردي  و  من خطا كارم

٭٭٭

از   دَم    ميزان   عدل، تا دَم   شمشير  ظلم

چند مسافت كه نيست نكته بُود يك كلام

ظلم و تجاوز مكن ، عدل زِ خود پيشه  كن

گرعملت عدل شد ،كردي عمل  صدكلام

٭٭٭

حَسنا  شعر  صبوري  گو ، دهد تسكين دل

پاي  خلقي  را  زِ شعرخود، برون آور زِ گِل

شعر  پـُر  معني  و  پـر  مفهوم  از  الهام حق

كي  دهد در دل خراشي،همچو  آواز  دُهل

٭٭٭

حسنا ، مانند  آن  دل زندگان   شعري  بگو

تا توان در پهنه ي گيتي  زني چوگان ،بگو

شعرخود در پهنه ي گيتي  اگر  جولان دهي

بر  تمام    شاعران   افزون    نمايـي     آبرو

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی