شعر دوبیتی249/ حسن مصطفایی دهنوی

آنكس  كه   بتازد  به  ره  حـرص ،  فنا شد

آن  فكر  خودش  بود  كـجا  قابل  ما  شد

بر  عـشق و هوسبازي  دنيا ،كس  اگر  بود

تا عشق  مرا  ديد ،  از آن  عشق  جدا   شد

٭٭٭

هر فرد جفاكار ، كه  كارش  به  خطا  شد

آن كار  خطا  كرد كه بي شرم  و حيا شد

هر كس  به  ره و راه  حقيقت  اثري داشت

درُمـلك  حقيقت  به   يقين  مَحرم  ما  شد

٭٭٭

هر  فرد  تبهكـار  كه  بي   مـهر  و  وفا شد

بر  فرد  درستكار  ،كه  پـُر جور و جفا شد

يارب  چه  توانم  كـنم  از  جـور  و جفـاها

بَس بر  حَسن  امروز ،  زِ خلق  تو جفا شد

٭٭٭

حيران  شدم   از   گردش   چرخ   كهن   تو

َوز سـفـره   انـعـام   به   دنـيا   پـَهـَن     تو

ديگر   نبرم     لذتي    از   سفره    عـامـت

از  نعمت   اين  سفره  و دشت   ودَمن   تو

٭٭٭

من   در  ره   حيرت   ز قضـا   و  قـدر   تو

تشبيه  و  مَثـَل   مي زنم   از  پا   و  سر  تو

جزء  نام  تو واضح بر من  چيز ديگر نيست

واضح   نگرم  گردش   شمس  و  قمر   تو

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی