شعر دوبیتی220/ حسن مصطفایی دهنوی

جانـا  بيــا  به نظم  و نظام  جهـان  بكوش

زآن  نظم  و زآن  نظام ، لباس هنـر بـپوش

نظـم  و نظام   باعث   آسـودگــي     بُــوَد

آسـودگــي  خـلق  به تـو  مي زند  سروش

٭٭٭

از نظم و از نظام  ،بشــرگـر شـــود خـبــر

آسـايــش  جهــان  برسـد  بـر  همه   ثــمر

بي  نظم و بي  نظام،جهان در ملامت  است

با نظـم  و با  نظام ، بشــر  را  بُـوَد   ظفــر

٭٭٭

خــداي  لم يزلــي   را  نـمي توان   ديــدن

وليك نام نكويــش  تــوان كـه   بــشنيـدن

هر آنچه را كه خـدا  خواهد از براي  بشــر

بشــر قبول توان كرد ، به  غيـر  رنجيـــدن

٭٭٭

دنيــاي دنـي  صد  خطـر  آورده  به   رندان

بـر مــرد  نكوكار   يقينــاً   شـده    زندان

فــرياد  كه از شش جهتش  راه مــرا  بست

ازحيله وتزوير ودغل،جوروجفا كينه دوران

٭٭٭

اي  آنكه  به  تـو داده خــدا  قدرت  جانــي

آن  قدرت  حق  بـنگر  و اســرار   نهانــي

گر فعل تــو  از قدرت  حــق پُــر اثر  آمــد

آن فعل تــو  جوينــد همين خلق   جهانــي

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی