شعر دوبیتی202/ حسن مصطفایی دهنوی

آمد نسيم  آن  گُل  مشكيـن  عذار  دوست

آن باد خوش نسيم ،زِ دشت و ديار دوست

تا  مـي وزد  به  جان  دلـم ،آن  نسيـم   يار

جاويـد  و  زنده شـد،دلم از اقتدار دوست

٭٭٭

من اين حديث  به  بانگ  بلنـد  مي گويــم

به هـر  رهــي  كه رَوَم راه حق  مي پويـــم

رهــي  كه در  نظر  عارفان  نكــو  باشــد

ره رضاي  خـدا  مـي بُود كه مـي جويـــم

٭٭٭

دل در اين باديه سرگشته ودر كار شماست

در پـي  ارزش  دين  و  پي  مقدار شماست

اين دل از بهر  شمـا، عاقبت   انديـش  بُـوَد

حافظ  دين شمـا، اين دل بيـدار   شماست

٭٭٭

دايـره  دور  زميـن  بر همـه كس  باز   بُـوَد

چشـم  آدم  به  هميـن  دايـره  ممتـاز   بُـوَد

آنكه اين دايره  پرگار نموده است،كجاست

نام  نيكش   همـه  جـا  مورد   ابـراز   بـود

٭٭٭

يارب چه بازي است در اين چرخ  حيله باز

كُن آدمـي رهـا  شده  از طرز سـوز و سـاز

گـر عـمر آدمـي  به همين  راه  طـي  شــود

نـتوان  زِ  چـرخ دون  بِـبَــرد  لذّت   نيــاز

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی