شعر دوبیتی 406- حسن مصطفایی دهنوی

روح  من  از، نور  خـودت   ساختيـش

زير     فضـاي    فـلك       انداختيـش

روح  بشـر  مي بُـوَد    از   هست    تـو

خـود  به  ديـار  مـحك      انداختيـش

٭٭٭

قطره ي    آبـي ، كه   بشـر   ساختيـش

زُبـده ي   مخلـوق ،  به     پرداختيـش

تا   كه    بـبينـد        اثـر      حكمتـت

حكمت   خود ، در   نظـر انداختيـش

٭٭٭

آدم   اول ، كه   زِ    گِل      ساختيـش

سـوي   هميـن   دهـر     بيـانداختيـش

خـود    چه   توانـد       بكند     آدمـي

گر    به   ديـار   عدم         انداختيـش

٭٭٭

تا  تـو  خـدا  ، اين    بشـر   افراشتيـش

روي   به  مـحراب   دعـا  ،  داشتيـش

نيّـت    آن   بر    نظـرت   كي    رسـد

گر  تـو  خودت ، از   نظر  انداختيـش

٭٭٭

هر بشري   را  كه ، تو خـود ساختيـش

در   ره  خـود  ،غوطه ور   انداختيـش

تا   بـشناسـد   ، هنـر    و    علـم     تـو

در   ره   علـم    و   هنـر    انداختيـش

٭٭٭

نسیم گلشن    زنده یاد حسن مصطفایی دهنوی