شعر دوبیتی 402/ حسن مصطفایی دهنوی

حرف   پيامبـر ،  زِ   قل الـروح     بـود

نكتـه    گفتـار  تـو   مقصـود      بـود

گفت  كه  روح  همه  ما  از  خداسـت

پيـش تـر  از  ما  همه  ،  موجود   بـود

٭٭٭

ما  كه    نـبوديـم     خـداونـد      بـود

در  همه  جا   بر  همه    معبـود    بـود

هـر  بشـري   علـم  خـدا  را  شناخـت

گفـت  خـدا ،حافـظ   موجـود    بـود

٭٭٭

موهبـت     آدمـي ،  اول   چـه      بـود

نـام  و نشانـي  ،كه   زِ   آدم       نـبود

روز   ازل ،  علـم      جهانـدار     پاك

روح   به   ما    داد  ،   براي    وجـود

٭٭٭

در  اثر     كـوشش   و   تـمرين    خود

زنده  كـند ، مذ هب   و    آيين   خود

آنكه   عبادت    كـند    از   راه    عـلم

از   هنر   و   رتبه    و   تمكين    خود

٭٭٭

آنكه    نكوشـد    بـه   ره   دين   خود

سُست    كـند    رتبه   سنگـين    خود

فطـرتاً ،   انـدر     ره      ناداني  اسـت

مي بُـوَد   از  عـادت     ديـرين    خود

٭٭٭

نسیم گلشن    زنده یاد حسن مصطفایی دهنوی