شعر دوبیتی 400/ حسن مصطفایی دهنوی

به  بُـعد   ناملايـم هـا ،  مـزن    سنـگ

بـترس  از   گـردش، اين چـرخ  نيرنگ

به  آدم  رنـج   و  درد ، افزون   نـمايـد

همين  چرخي كه مي گردد، به نيرنگ

٭٭٭

به هر  در  بسته  باشد ،مي خورد سنگ

به  سنگ  انداز، نـتواني   كنـي   جنگ

فضاي   سينـه ،گـر  پُـر  باشد   از  درد

فضايـش  دِه، مَشـو   از   سينه  دلتنگ

٭٭٭

طـرز   جهـان   را   به   مثال    كـلاف

رشتـه   بِـتابيـم   و  بـسازيـم ،  طناف

آنچـه   بـگويـم ، كه   نگفتـم    غلـط

از  خـود  و من  مي زنـم ، البتـه  لاف

٭٭٭

توانـا  شـود    هـر  كه   دانـا        بُـوَد

اگـر   دانـشش    رو  به  معنـا      بُـوَد

بـرو  علـم   و دانـش   بجـو ،جان   من

كه  علـم   از   خـداونـد   يكتـا   بُـوَد

٭٭٭

هـر   آن كس   به  دانـش   مهيـّا   بُـوَد

به   هـر   كار     ناديـده    بينـا    بُـوَد

ره   علـم   و  دانـش   بـرو ، اي   پسـر

ره   علـم   و   دانـش   معمـا       بُـوَد

٭٭٭

نسیم گلشن    زنده یاد حسن مصطفایی دهنوی