شعر دوبیتی 399/ حسن مصطفایی دهنوی

بـو  به   مـشامـم   برسـد ، زآن  شميـم

رايـحه ات ، از   دَم   صبـح     نسيـم

من  نه حكومـت  كنم  از  ظلم و جور

پا  نـبرم    پيش  ،   زِ    حـد     گليـم

٭٭٭

ما  كه  در  اين  واديه ،جان  مي دهيـم

اين  همـه   تغييـر     مكان   مي دهيـم

جان  كه  در  اين  واديه   اول     نـبود

مرغ     فضايـي  ، طَيَـران     مي دهيـم

٭٭٭

حيـف    زِ    مـردان     نكوكار    حق

پيكرشـان  خاك  گرفـت   در   طبـق

بس  كه  زِ  سـر پنجه    علـم   و   ادب

شعـر  نوشتنـد، به   هـزاران        ورق

٭٭٭

مَـكُن  ظلمـي    به  موري ،  اي  برادر

كه   جانـش   باشـد   از   خلاق  داور

مـكُن  ظلمـي    به    فـرد       ناتوانـي

كه   ظلمـت    مي كنـد، فرد  توانگـر

٭٭٭

مـا  به  غلط كاري    خـود    اعتـراف

گـر   نـنمائيـم ، كه   باشـد    گـزاف

كيـست   كه   فرمـان    خـداونـد   را

در  همـه   عمـر، بِـبُرده  است صـاف

٭٭٭

نسیم گلشن    زنده یاد حسن مصطفایی دهنوی