شعر دوبیتی 393/ حسن مصطفایی دهنوی

غيـر   تو  كس   نيسـت ، نـگهدار  مـا

يا   بـشناسـد   همـه      اسـرار     مـا

مـا    همـه    اسـرار    تو    نـشناختيـم

خـود   بـشناسـي ،  همـه  اسـرار   مـا

٭٭٭

قـادر     سـبحان     و   نگهبـان     مـا

رأي   تو شـد  سلسـلـه   جُـنبان    مـا

ما   نـتوان   رأي   خـود   اجـرا  كنيـم

رأي   تـو   دارد ، سـر    فـرمان     مـا

٭٭٭

بـرادر     بنگـر   آن    كار    خـدا    را

گمان  كردي  خدا  وِل  كرده  مـا  را

نمي فهمي كه كارَت دست خود نيست

به   ما   ثابت  كنـد ،عدل   و جفـا  را

٭٭٭

برادر   گـر   تو  نـشناسـي  ، خـدا    را

فـزون تـر   رفتـه اي ،  راه    خطا   را

خـداونـدي   كه   با  ما   آشنـا  هسـت

چرا    نشناسي اش  ،  آن    آشنـا     را

٭٭٭

از  سخن   بـي خردان  ، انديشـه   كُـن

آن  سخن   با  خـردان   ، پيشـه  كـن

هـر   سخـن   با  خـردي     را     بـگو

مثـل   درخـت  خُـردي ، ريشـه  كـن

٭٭٭

نسیم گلشن    زنده یاد حسن مصطفایی دهنوی