شعر دوبیتی 347 / حسن مصطفایی دهنوی

قله كوه اين جهان ،توشه  آن بـِبَـستني است

توشه راه عاقبت ،كي به جهان نِشستني است

توشه از اين جهان  پسر،در ره عاقبت به بـر

وَرنَه  در عاقبت پسر،توشه  آن نَبستني است

٭٭٭

ازسركوي اين جهان،توشه خودبِبُردني است

توشه راه عاقبت،كي به جهان سپردني است

بـهر جهان آخرت ،از اين جهان  بِـبَـر  پسر

توشه  از عاقبت دگر بيهوده و نَبـُردني است

٭٭٭

از حزب  دغلكاران، بسيار دلم  تنگ  است

هركس كه دغلكار است،با حيله ونيرنگ است

با ما  كه غرض  دارند، آن حزب  دغلكاران

گويا  كه نمي دانند  هر  كار  دغل  ننگ است

٭٭٭

هر  كه راه  خداوند   جهانـي،  پيش   رفت

ازهمين مردم به جسمش صد هزاران نيش رفت

كارماها ثابت شودازفطرت هرگرگ وميش

در دهان گرگ ،طعمه  از هزاران ميش رفت

٭٭٭

آدمي كي  مي  تواند،راه  حق را پيش  رفت

ليك  در  راه  شياطين  مي تواند،بيـش رفت

هر  كه  در  راه  خداوند جهان ، پويـا  شود

در  ضـررها و خسارتهاي مال خويش رفت

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی