شعر حزب وارسته - حسن مصطفایی دهنوی

« حزب وارسته »

حزبم  از  روز  ازل  ، ساکن  میدان  من اند

سر  به تسلیم من وگوی  به چوگان  من اند

حزب وارسته زِ خود،قائمه ي ملک  من اند

خود  نبینند در  این قائمه ، خواهان   من اند

حزب  شیرین سخنان، بلبل اين  باغ من اند

بلبل   باغ  جنان  ، در   ره  احسان   من اند

بلبل  باغ   جهاننـد  و   به    تعلیم    من اند

بلبل  باغ  من  و چهچه  زن  این   چمن اند

تربيت   يافته گاننـد   كه   نيكو   سخن اند

داستان  ساز  من  و  عارف  عرفان   من اند

گوشه  گیران  زِ هوس، مایل  قرآن   من اند

قاضی  امر  من  و  حامل    فرمان    من اند

گوشه گیران  جهان،حزب نهانخان  من اند

مخزن  ملك  من  و  مركز  برهان   من اند

عاقلان ،  دایره ی   مجمع   ایوان    من اند

اهل  حیرت  به  همین  دایره  حیران  من اند

حزب وفردي كه دراين مُلكن وافراد من اند

جرعه   نوش  مِـي  پيمانه  و  پيمان   من اند

حزب  بي  غِش و دغل ،قانع برهان  من اند

به   امانـت    بـگرايند   و   امينـان   من اند

فارغ  از  غصه ی   دنیا  ،  ره  عقبي  بروند

با  قناعت  به  سرِ سفره ي  احسان   من اند

زاهدانی¹ كه به يك  دايره  در گِرد  من اند

جا  گزینان  به  سلیمان ، در  ايوان   من اند

پادشاهی  نکنند ،  بنده ی   دربار    من اند

تاج  شاهان  جهان ، نو گُل   بستان  من اند

آمر2   امر  خدایند   ،  شکیبا       سخن اند

داور   امر  من  و  مُلک  جهانبان      من اند

جان  علوی  که  فراواناً  ‌و خواهان  من اند

رخصت  اَر3دادمشان،جمله به قربان من اند

جمله   زیبا  نظران  ، زيور  احسان   من اند

به  تماشای  من  و  پرتويي  از  جان  من اند

حزب  زیبا  نظرم  ،   سالک   راه   بشر اند

رهنمای   بشر  و   پيرو       پيمان    من اند

حزب شیطان صفتان،دشمن این حزب منند

نه بر آن حزب و همان دشمن فرمان من اند

غافل از خود  نشناسند،که غافل  زِ  من اند

خود ستایند ،به  فکر  خود  و نادان  من اند

اهرمنها   همه   در  بحر  به  طوفان  من اند

اهل  نوحند،كه خود رسته زِ طوفان  من اند

حزب  صاحب نظران ،ناظر  فرمان   من اند

با  بصیرت  بُوَن4  آنها  ،  پي  اديان  من اند

سکه پادشهی  را  نشناسند ،شناسای من اند

طالب  نام  من  و  یوسف   کنعان    من اند

حزب  من  همره  نوحند ، زِ طوفان  بـرهند

دل  به اميد  من اند ،جملگي مهمان  من اند

حزب تقوا  و هدايت ،كه به  زُهدند  و نماز

با چنين  زُهد و نمازند ، به   فرمان   من اند

بندگان  من  اگر   گوش  به  فرمان  من اند

خواجه  مُلک  جهانند ، اگر  فقیران  من اند

شاعراني كه سخن سنجن و عارف شده اند

با   سخن  سنجيشان   پيرو   عرفان   من اند

گُلرخاني5 كه  به  دنيا ، به  ديانت   گروند

نقد   گلبار  جهان ، نوگل   گلدان   من اند

سرو  آزاد  زِ  خود، سرون  و دلشاد  من اند

سرو  از  خود  بريند ، سرو  گلستان من اند

حزب  وابسته  به من ، ضربه  به كافر  بزنند

گر  زِ كافر  بخورن ضربه ، شهيدان  من اند

حزب  صاحب نظران، سلسله ي  با  خردند

با  خردهاي  زِ  من ،سلسله  جنبان   من اند

هر  كه  با  كار   نكوتر   سر  كاري   دارد

كاروان   بشرنـد   تا   دَم   سامان     من اند

شادكامي   و  خوشرويي  زِ  من  رد  بكنند

شاد كامند   زِ  من ،  مثل   پريشان  من اند

زِ  سيرت   به   سر  خلقم    سوهان   بـزنند

با  بصرها  همه  از ضربه ي  سوهان من اند

بندگان  من  اگر  جمله  به  مثل  حسن  اند

به  سر  عهد  من  و   سيرت انسان    من اند

٭٭٭

1- پارسا – پرهيزگار        2- امر  کننده        3-  اگر       4-  باشند        5- زيبا  روي

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی