شعر بخشش / حسن مصطفایی دهنوی

« بخشش »

خداوند  دانا ، كه  نامش  خوش   است

صفاتـش  همه   نيكي و بخشش   است

تو  را   نيـرو  و  عقل  و  عفّت    بـداد

كه  عفت  برايت   چه  پُر ارزش  است

صفات    خـدا   ،   بهـر     آدم      بُوَد

چه   آدم   بـر  آن   قابل  كاوش   است

خـدا    را     اگـر    نيـك    بشناختـي

يقيناً   سرت ، خارج   از   آتش    است

خدا   با    صفاتـش     شد      راستگو

براي   بشر ، راستي   و   دانش    است

خداوند    داراي       ليل    و     النهار

به  ليل  و النهارش  بـبين گردش  است

بـبين    ماه    و   خورشيد       افراشته

كه  خورشيد  گردنده و پُـر آتش  است

دليلي    دگـر    دارم    از     هستي اش

كه   آغاز    هستي اش ،  آبـش    است

بـبين    شهـد     شيرينـي     آب      آن

زِ هر ميوه ،بر كام ما  چون خوش است

بيـا   بنگـر   آن   آب   لطفـش    به  ما

كه  آبـش به  ما ، رفع  هر  آتش  است

بيـا    بـشنو    از   قدرت        كردگار

نه چون ما خوراك و ني  خوابش  است

بـبين   فيض   گردنده    خورشيد     را

بما   مي رسد ، چون در آن تابش  است

همين   خاك   بر   كارش        آراسته

همين ها   به  ما   بهـر   آسايش   است

به  ما   وحيـَس  و  پي  بريم   علم  حق

سفارشـت   اين  نكته   قرآنـش    است

بـبين    پيـروان     مسيحـا     به    حق

به  گردن  همان بند  و  زنجيرش  است

هر  آنكس  كه   فرمان  نـبرد  امر  حق

هماندم  زِ حق ،  وقت   آزارش   است

بـبين  سردي  و  گرميِ   روز  و   شب

بر اين  طبع   ما  ، حد و اندازش  است

فزونتـر   به  ما    مي رسد    فيض  حق

هنوزم   جهان  بهـر  ما   ناخوش  است

غلط  كاري   از   ما    ميان  گر  نـبود

خدا  را  به  ما   لطف  و  آرامش  است

هر  آنكس   ندارد    خدا   را       قبول

سزاش  از خدايش، همان  قهرش  است

اگر بنده  كردارش  از خودسري  است

چه  نقص  بدي ، بندِ  كردارش    است

خدا  را  بـبين ، آنچه  گفته  است به ما

كه  سي  جزء  قرآن ، زِ گفتارش  است

تفضل   گـر   از    كردگارم       نـبود

همه   دور  من    شعله ور  آتش   است

خدايي   كه    بـر   ما      تفضل   كند

چرا   فكر  ما   كوته و  ناخوش   است

تو   آن   تابـش     آفتابـش          بـبين

كه  سودش به  ما ها  به  افزايش  است

بيـا   جان   من ،  با   خدايـت    بـساز

خدا   سازشش ، بهر  ما  كارش  است

چو   كين  و گـر    رياضت      كشند

اميد   از   خدايـش  به  رفتارش   است

يكي  بنده  با  صد هزار  عيب  و نقص

نـداند    خدا   را   كه   ستارش   است

حسن   نام    ناميـش    باشد      حسن

يقيناً  زِ  حُسن خدا،بر او بخشش است

٭٭٭

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی