شعر آفت خرمن - حسن مصطفایی دهنوی

« آفت خرمن »         مرگ

این  آفت  خرمن ،  زِ چه  از  بهر  من   آمد

با  نیروی   محکم  بُد  و  نیرو  شکن   آمد

یارب  سبب  دشمنی  ، دشمنم  از  چیست

باشد چه سبب دشمن ، دشمن  به  من  آمد

در حیرتم  این آفت  این  خرمنم  از کیست

دشمن زِکه  بوده است،که بر جان و تن آمد

تا   پای   ترحّـم   به   میان   نیست   زِ   الله

این  دشمن  سرسخت ، به  نابود  من   آمد

کی  پای   تجاوز  به  حدود  ، کس  بنهادم

تا   پای   تجاوز ،  زِ  دیگر  کس به من آمد

ای عارف  دانا  ، تو  همان  نکته به من گو

 فریاد   رسی   کو ،  که  به  فریاد  من   آمد

دیوانه نِی ام ،صحبت من نیک درست است

گر  صحبت   نیکو    بشنیدی    زِ  من  آمد

این  آفت خرمن ، که به  من هست  بگفتم

گویم  به هر  آن ، زآن  نفری  پیش من  آمد

تنها  نه  به  من ، دشمنس  این  آفت  خرمن

بر جمله  نفس کش   بُوَد  و بر  حسن   آمد

فریاد   رسـی    مـی طلبم     موقع    پیـری

یاران  سببش  چیست ،که  این  اهرمن  آمد

گر  پیراهن  از    آهن   و  فولاد     بپوشـم

بازم   نـگرم    زیر   همان     پیراهن     آمد

برمن خبری ده،که  همین  نرمی  خونخوار

این  نرمه  چرا   بهر   لطیفان  خَشـن    آمد

از  اهل  بصیرت ، بشنیدم   که مرگ  است

 در  زمره ی   آنها  به   میان  این سخن  آمد

در  زمره ی   ارباب  بصیرت ، نتوان گفت:

آن چیست که خود نرمس و برما خَشن آمد

پایان  سخن   نیست ،  خدایا   مددم    کن

تا   راه    بیابم     به   کجایـم    وطن   آمد

هیهات  که  تا   زنده ام ،  آن  مرگ   نـبینم

 آن دم  که  ببینم  ،  بدنم  در  کفن      آمد

تا   عاقبت   کار    ندیدیم    در   این   دیر

آدم   به  کجا   بود  و  به    دیر  کهن  آمد

آن  روز  که  آدم  بُد  و  امروز  من   هستم

این  مرگ  همان است ،که  آدم شکن  آمد

فریاد که این بُت شکن  چیره ی  سرسخت

رحمش  نه  به  فرزند ، نه مرد  و نه زن  آمد

فریاد  که  این   بُت ِ  خود سر  و   بدبخت

 از  راه  هوسرانـی  خود ، در   مَحَـن     آمد

این مسأله  امروز   نباشد ، همه  روز  است

در  دور  زمانها  و   زمان  و   زَمَـن1    آمد

یاران     اگر   از    فتنه ی    ایام      گریزم

هر  جا  که گریزم ، زِ  همان جا به من  آمد

این بهر  بشر نیست ، به باغ و چمنم هست

چون فصل  خزان ، بر همه باغ  و چمن آمد

بهـرحیوان  به  درنده  به صحرا و به هر آب

بر همه جمله طیوران و صدای  زَغن2   آمد

فرهاد  ندانست  ، که   بازیچه    چه   باشد

بازیچه  همانس  که  سر  کوه کن       آمد

هر فرد  بشر  را  نگری ،  درد  همین است

تنها   نه   همین  درد ،  به جان  حسن   آمد

٭٭٭

  1- زمانه- عصر – آفت      2- زاغ- پند

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی