شعر وسوس شیطان / حسن مصطفایی دهنوی

« وسوس شيطان »

با  وسوس شيطان، اگر  از حق  تو  گذشتي

در  ملك  خدا ،  بذر  نكويي   تو  نَـكشتي

اي  بي خبر   از   وسوسه ي   راه   شياطين

اين ره  دو هزارس، زِ  هزارش  تو  گذشتي

در   مسجد  اسلام  ، چرا   ره   بكني   گُم

رهرو   به  همان  ميكده  و دير1 و كِنشتي2

اسلام  كه  نَبْود    بـجز  از  نيكي  و  پاكي

با   حيله   و   تزويـر   ،   طلبكار     بهشتي

دانشور   دنيا  ، زِ   قيامت   خبرت   نيست

در  مسأله  دنيا  ، خبر  از  خود   تو  نوشتي

اي  بي خبر   از  عالم   دنيا    و   زِ   عقبي

دنيا  كه  همين است، زِ  عقبي  چه  نوشتي

اي  ناخلف  اولاد ،چرا  پند  نگيري و نيابي

آدم   زِ  كجا   بود  ، بـرون  شد  زِ  بهشتي

در  وسوس شيطان،خبر از علم وهنر نيست

جز كينه و جهل  و خطر  و گُرزي و مُشتي

دنيا  و  ره   عاقبتـش   را    همه      ديدنـد

چينـند به  لحد3، زير  سرش  بالش  خِشتي

در  وسوس شيطان،چه رهي  را بتوان يافت

جز   راه  بدِ   دوزخ   و   بدنامي   و  زشتي

از  هيچ  رهي ، راه  بهشتي   نـتوان    يافت

تا  در  ره  زُهدت ، تو  اگر   نفس  نكُشتي

در بُذم4 حسن،وسوس شيطان هنري نيست

جز   با هنـر   از  وسوس شيطان   بگذشتي

٭٭٭

1- محل عبادت راهبان         2- آتشكده        3- شكاف كرانه گور- قبر         4- نفس – رأي

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی