شعر فتنه / حسن مصطفایی دهنوی

« فتنه »

مُلك   آزرده ي  ما ، فرد  دل  آزرده    منم

چون  تو  آزرده  و  پژمرده  و افسرده    منم

فتنه1 از ملك  ديگر بود و به ايران  بگرفت

آنكه  بر فتنه ي آن،غصه و غم  خورده  منم

خشم  مردم كه  برافروخت، بشد  فتنه زياد

فتنه  افزون  نـكنم ،  خشم  فرو  برده   منم

فتنه  از مردم  بد  بود و در اين  ملك  رسيد

آنكه  از فتنه  در اين  ملك، ضرر برده  منم

ملك  ما  وقت  جواني ، به  ره  فتنه   بِـمُرد

پيرم  و از  غصه ي آن  پير جوان  مرده   منم

فتنه  از مردم رذل2 است،نه از حكمت حق

آنكه  اين  نكته  بفهميد و شد  افسرده  منم

آن جوانان  كه  از اين  فتنه ، بگشتند شهيد

حامي  و غمخور  مردان  جوان  مرده   منم

پنجه ي آدمي است،گر  به جهان چيره شود

فتنه  جو  مي شود، اين  مطلب  پي برده منم

ملك ايران ، گر از اين فتنه  بلرزيد  به خود

من از  اين لرزه خدا ،خود به تو بسپرده منم

غمخوري كوكه ازاين فتنه،به ما غم بخورد

به  خدا  بهر  همين  فتنه ،كه غمخورده منم

حسن  از فتنه ي خلقم، تو چرا  شكوه كني

حاكم3  فتنه ي اشرار، در  اين  پرده    منم

٭٭٭

1- جنگ – نزاع      2- ناكس - فرومايه       3- قاضي – داور

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی