شعر صبح با صفا / حسن مصطفایی دهنوی

« صبح با صفا »

مانند    آن   طبیبان   ،   اول   بجو  دوا   را

وانگه   طبابتش  کن   ،  بر درد   مبتلا   را

دردی که بی دوا شد، درمان نمی توان کرد

جز آنکه چاره جویید ، از فیض حق شفا را

آخر طبیب دانا ، صحّت1 که از دوا  نیست

صحت  ز خالق ماست، فرمان دهد  دوا  را

تا   آشنا   نگردی  ،   با    امر و نهی   داور

بیگانه ای   زِ   داور  ،   نشناسی   آشنا   را

پیغمبران  مرسل2،  دشمن   به   ما   نبودند

گفتن به ما نصیحت، بی چون و بی چرا  را

تنظیم  رأی  خلّاق  ،  رأی   پیمبران   است

نتوان     رها    نمودن   ،   رأی   پیمبرا   را

ای عارفان مترسید ،رأی خدا  صحیح است

اصلاً  رها   مسازید   ، آن  رأی   بی بلا  را

تردستی3  زمانه ، سودی   دهد   به   دستت

امّا  ندارد  آن   سود  ، بی   رأی   کردگارا

ای    مردمان   دنیا   ،   دنیا     وفا    ندارد

بر  آخرت  بکوشید ،  چون  مرد   هوشیارا

دانش که می توان جُست،بی درس معنویت

با  درس   معنویت  ،  جویی    ره   خدا  را

ای کاروان این  راه ، این نکته را نشان کن

راهش دهند در این راه ،هر فرد  بی نوا   را

با  ثروتان  دنیا   ، ثروت   بَـرِ  خدا   هست

بنگر  تو  حکمتش  را ، طعنه  مَزن  گدا  را

هر  فرد  ناتوانی ، یک بنده ی  خدای است

از خود مَران توانگر، درویش خوش صدا را

در  راه  خودپسندی ، سودی  نمی توان بُرد

با  آنچه   حق  بداده  ،  با  آن  بکن   مدارا

در جاده ي جهالت،یک روز روشنی نیست

بر  خود  مَده خجالت، زآن  جهل شام  تارا

شیرینی  و  لطافت  در  مال  مردمان هست

امّا  حرام  خوردن،تلخ است  چو  زهر مارا

عیاشی  و  فحشاء4 ،سوزنده اس  چو   آتش

در  فکر  خود  مپرور ، آن  فعل  پُر   شرارا

نفس و هوای نفست،بسیار فعل زشت است

از  فکر  خود  برون کُن ، آن فعل  ناروا  را

صد    ماجرا    بیارد   ،   بر  جان    آدمیزاد

آدم   اگر   تو هستی  ،  وِلکن  تو ماجرا  را

ولگرد هرزه گردی،با جان خود همی گفت

فریاد  از این شرارت5 ،سوزنده  جان ما  را

ناموس  یکدیگر را  ، در  پرده ها   بپوشید

رسوایشان    مسازید  ،   بی پرده    آشکارا

هر فرد چشم پلشتی6، کارش  بُوَد به زشتی

جزءِ    بشر    ندانید    ،   آن   فرد   نابکارا

مهر   و  وفا   یقیناً  ،   رسم   برادری   بود

حُرمت  کنید    یاران   ،    افراد  با  وفا  را

مهر و   وفا   بدانید  ، اصل  برادریها  است

بر یکدیگر ندارند، یک جور و یک جفا را

مهر  و   وفا  که  باشد ،  آدم  خطا  نگوید

بر    فرد   ناتوانی ،  یک  حرف  ناسزا7  را

گردشت دور دنیا ،چون سنگ آسیاب است

کی  چاره می توان کرد  این سنگ آسیا  را

گردیدن       زمانه      دور    فنا     بگردد

جانا   تحملی   کن  ،   جویی    ره  بقا  را

این آفتاب عمرست،نزدیک بر غروب است

شب می رسد طلب کن،آن صبح با صفا  را

در  جهل  شب  بخوابی ، بیدار اگر نگشتی

در  خواب شب  نجویی، صبح  فرح فزا8 را

افراد     این    زمانه   کی   با   تو    آشنایند

باید  زِ لطف  حق  جُست ،  دیدار  آشنا  را

امروزه     آدمیزاد  ،   دور    زمین    بگردد

امّا    نمی توان  جُست ، آن  دور  ماورا  را

صد  سال  اگر  بگردید ، دور   ستارگان را

نتوان   ز خود ستایی ،  جویی  ره  خدا  را

پامال  این  فنا شد ،هرکس که راه گُم کرد

راه   بقاء  طلب کن ، تا  گُم   کنی  فنا  را

خلّاق   آفرینش ،  بر ما    نصیحت  آموخت

راه  نصیحتش  هست ، بی حد و بی شمارا

بشنو تو   این  نصیحت ، دانشوران   نوشتند

بسیار هـا    نصیحت    از   امـر   کردگارا

بشنو  برادر من  ، این نکته را  حسن گفت:

گفتا  مزن  سرت  را ، بر کوه  سنگ  خارا

٭٭٭

1- سلامتي     2- فرستاده – نبي     3- ماهري- شعبده بازي    4- شهوت پرستي و زشت كاري   5- فساد و تباهي  6- آلوده- پليد    7- نالايق – زشت    8- شادي بخش

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی