شعر روزگار ما / حسن مصطفایی دهنوی

« روزگار ما »

ياران چه  مي توان ديد، اين  روزگار ما  را

ما  در  كجا  بـجوئيم   دربار   آن  خدا   را

ما شاكي از كه هستيم ،ياران به من بگوئيد

افزون كه  مي نمايد ، هر جور و هر جفا  را

راز   جهان   فانـي   بـر   ما   نشان  نـدادند

گويا     نـمي پسندنـد  اظهار   راز   ما    را

اسرار  اين  جهان  را ،ما  كي  توان  بـيابيم

اسـرار  اين  نـدارد ،  جاي   رضاي   ما  را

تنظيم   مُلك   ملّت  بـر  دست  ما  نـدادند

تنظيم   مُلك  هستي ، كي  مي دهند  ما  را

عمرم  بـرفت  و  نامد   اسـرار   آن  بـدستم

من بعد   من و جوانان ، اسـرار  آن  شما  را

در  انتظار    يارم ،  عمـري    به   آرزويـي

تا   يار  كـي  بـر  آرَد ، اين  آرزوي   ما  را

جانم  به  لب  بـيامد ، از  فرقت1   نگاري2

آخر  تفقدي3   كن  ، بـر  جان  من  نگارا

شبها  به  گريه   بودم ،  در   انتظار     يارم

تا  كي  زِ  در  درآيد ، آن  يار   مجلس  آرا

دل  در  ره   تو  دادم  ،  اي  يار    مهربانـم

گويا   دل  تـو  باشـد، ماننـد  سنگ   خارا

دانشـورا    نـشايـد   اسـرار    كار    خلاق

واضح  نـمود  و  تنظيم ، تا  گردد  آشكارا

ياران  صدا  بر  آريد ، از  ظلم  خلق  گمراه

تا  در  عقب  بـرانيد ،آن  ظلم  پُـر  صدا  را

كار جهان فاني،خواب و خور است و بازي

دانشـورا  نـمي شَد4  دستـي  برم   به   كارا

عقل  و  تفكر  من ، وامانده   اندر  اين  راه

وامانده ام در اين  راه ،چشمم  به  تو  سوارا

شاهان  كنند  تفقد ،  درويش   مملكت  را

شاهـا    تفقـدي  كن ، درويش   بي نوا  را

سائل5 هميشه  خواهد ،  انعام   منعمان   را

اي  منعم   جهان ها  ،  انعام  كن  گدا   را

ما  غوطه ور  به  بحريم  ، اندر  مدار  فانـي

اي   نا خداي  كشتـي ، فرياد  زن   خدا  را

كشتي  ما  شكسته ، در  موج  فتنه   غرقيم

اي   نا خدا  تو  بـنگر ، فرياد  و داد  ما  را

ساحل نميتوان يافت،اين بحر بس فراخست

اي   نا خداي  كشتـي ، داري نظر كجا  را

اي  همرهان  بـجوئيد  دريا  نورد   خود  را

تا   بلكه  آن  بـجويد  ،  راه   ديار   ما   را

صحبت به يادم آمد،از نوح(ع) و بحر طوفان

اي  همرهان  بـجوئيد آن نوح(ع)  با  وفا  را

موج بلا به دنيا،هر دوره اي  به رنگي است

امروزه   موج   فتنـه  ، بگرفت  دور  ما  را

آشوب  فتنـه  در  ما ، بنيادش  از  كه  باشد

فرصت  بدستـت آمد ،گم كرده اي خدا  را

باشد  به  ما بگويند ، روزي به ملك  هستي

بـر هم  نمي توان  زد، تنظيم  ملك  ما    را

هر مدتي  به  عمري ، در  پرده  نقش  ديگر

نقشش  بهم   بـبندند با  موم  و سنگ  خارا

دردي دراين جهان است،يارب دوا تو دادي

يارب  زِ  تو  بخواهيم ، بهبودي  و شفا  را

يارب  ترحمي  كن ، پامال  جهل  و ظلمـم

جهل و جفاي  مردم ، سوزنده  عقل  ما  را

در موج فتنه  غرقيم ، آخر  حسن  تو  راهي

بـنماي   تا  رهايـي   بـخشند   جان  ما   را

٭٭٭

1- دوري- جدايي    2- معشوق  3- دلجويي- مهرباني  4- مخفف (شود)   5- گدا

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی