متن شعر
مَـشـــو گـويـنـــده حـرف دروغـــي
اگــر دانـــا دل و روشـــن فـروغـــي
مَـزن حـرفــي كه بـر ملت دروغ است
در ايـن دنيــاي پُــر حـرف و شـلوغـــي
٭٭٭
خـدايــا جـان من هــر گـه ربـــودي
بــر عـقـبـايـــت ره جـانــم گـشـــودي
بـه دنيـــا خـيـــري از كـارم نــديـــدم
بــه عـقـبــي كار من آيـــا چـه بــــودي
٭٭٭
در دايــره دنيــا هـر قـدر كه من گشتــم
نخـل ادب و علمـي از بهـر بشـر كشتــم
اسرار حقيقت را در علـم و ادب ديــدم
اين نقـش حقيقـت را بنمودم و بگذشتــم
٭٭٭
اين دل هميشـه بوده در آن اختيـار دوسـت
دايــم در اختيــار رخ گُل عذار دوسـت
كـي عاشق است رو به جهـان و تجملـش
شايق بُـوَد به گفتگوي خوشگوار دوسـت
٭٭٭
اين دل كه مايل است به عز و وقار دوست
خـود دل سپرده ي ره عهد و قرار اوست
در راه دوست مدت عمرش كه مي گذشت
سـر مي نهـاد در ره هر رهگذار دوست
٭٭٭
نسیم گلشن حسن مصطفایی دهنوی
یک دیدگاه اضافه کنید