متن شعر
در دايـره دنيــا هـر قدر كـه گرديـــدم
علـم وادب و دانـش تا ديـدم و بـرچيـــدم
علم و ادب و دانـش در خلق جهان كم بود
حرفـش به زبان خلق مي بود كه بشنيـــدم
٭٭٭
در خلق همين دنيــا اين مردم و سنجـيــدم
آن عدل خدايــي را در خلق نـمي ديــدم
آن عدل خداونـدي در جملـه زبانهــا بود
حرف فقط و تنهـا بشنيــدم و رنجيــدم
٭٭٭
بـه هـر فـردي كه من خـدمت نـــمودم
غـلط كــرد آن و مـن آزاده بـــودم
خـدايـــا خـيـــر خـدمتـــگر هـمين بود
الـهــي پـيش از اين من مُـــرده بـــودم
٭٭٭
بـه زجــر كس پــي خـدمــت رسيـــدم
خـيـانــت كــرد تـا از آن بـُريـــدم
ثـواب خـدمـتـــم يــارب هـمـيــن است
خـيـا نـــت آن كنــد من هــم بــبـيـنـــم
٭٭٭
مواظــب بــاش حــرف بــد نــجـويــي
ره غيـبـت اگــر بـاشــد نـپـويـــي
فراوان حـرفـهـا هـســت و دروغ است
دروغ و تـهـمـت و غـيـبت نـگـويـــي
٭٭٭
نسیم گلشن حسن مصطفایی دهنوی
یک دیدگاه اضافه کنید