متن شعر
اي رفيق عمر گرانمايه كه مصرف بـشـود
بايـد آن مصرف گفتـار خـدايت بـشــود
عمراگرمصرف هركارجفا شد كه خطاست
بي جهت نيست زِ دربار خدا رد بـشــود
٭٭٭
غــم و دردي كه من دارم كمـي نيسـت
كـه دريــا پيش آن جز شبنمــي نيسـت
غــم و درد من از مــردم فــزون شـــد
در ايــن مــردم كه رســم آدمــي نيسـت
٭٭٭
مَـشكن زِ راه لطف خــدايـا عـقيــده ام
پـُر كن زِ راه لطف خـودت نـور ديـده ام
من تا به حال هر چه كشيدم زِ من گذشت
امـّا به راه امــر تو زحمــت كـشـيــده ام
٭٭٭
يارب روا بـدار زِ لــطـفـت اميــد من
پـُر كن ز نـور خــود به جبيـن سفيــد من
خلقت چـرا به من به عـداوت نظـر كننــد
بـنـمــا نظـر به خلق و بـقــاي مفيــد من
٭٭٭
بـرادرا به خـود سـري مرو بيـا كنـار مـا
بسنج حرف نيك و بد زِ حرف كردگار ما
سـخــن بُـوَد چــو دُر گـران و لـيـك
در مـدار علــم به رايگان در آبــدار مـا
٭٭٭
نسیم گلشن حسن مصطفایی دهنوی
یک دیدگاه اضافه کنید