متن شعر
خــدايــي كه پـيغمبـــري زنــده كـــرد
بــر آن جبرئيلــي كـه پــَرنده كـــرد
از آن جــبرئيـــل و پـيغمبــــرش
ســر امــر خـود را در آرنـده كـــرد
٭٭٭
فـقـــان دارم از دانــش كـــردگار
زِ اوضـــاع دنيـــاي نــا پـايـــــدار
سيــاست و علمـــش دو تـا بـا هم انـــد
هــويدا نـمايـــد بــَرَت اين نــــگار
٭٭٭
بـه علمـــت مـكن اي بـشـــر افتخـــار
تـويــي عـاجــز از علـــم پـــروردگار
سيــاست و علمـــش دو تـا هــمرهنــد
نــيابــد سيــاست از آن در شـــمار
٭٭٭
بـشـــر پيـچ و خــم دارد ايـن روزگار
و پيــچ و خــم آن نــدارد شـــمار
مــشو غــرّه بـر علــم و دانايــي ات
بــِبند اين دلــت را به پـــروردگار
٭٭٭
ما زنـده دلانيــم كه در كـوي تو هستيــم
زنجيـر به گردن زِ ســر موي تو هستيـــم
از زجــر و نرنجيــم اگر زنـده دلانيــم
دست تو اسيريم و چو آهـوي تو هستيـــم
٭٭٭
نسیم گلشن حسن مصطفایی دهنوی
یک دیدگاه اضافه کنید