متن شعر
خــدايـي كــه مــي باشــد آمـــرزگار
بــشـــر را نــموده مـعـمـــاي كــار
بــشـــر هــر چه كـارش فزونتـــر كنــــد
نــيايـــد بـه كاري بــَرِ كــــردگار
٭٭٭
خــدا را نشــايــد كـه مقيـــاس كـــرد
به رأي و به كارش كـه احسـاس كـــرد
خــدا قــادر اســت بر همـه كار نيــك
كـه كـار نــكو هــركه احــداث كـــرد
٭٭٭
پايان عمــر آدم بايــد به نيـكــي آيـــد
نوبخـت ونوجوانـي رو سوي نيكــي آيــد
پيــري و نوجوانــي علمــش نــدانـد آدم
در سختــي وضلالــت عمرش به آخر آيــد
٭٭٭
زنجير مُلــك دنيــا بر بسته شــد به پايــت
تا از دلــت برون رفت بر عاقبـت وفايــت
اول مگر نگفتنــد در راه آن مــرو پيـــش
من هم دوباره گفتــم از بهــر آن وفايــت
٭٭٭
اولاد با عدالــت، عــدلش كنـد هـدايـت
هرجا كه حرف حق زد كمتر كند عداوت
اولاد با شـجاعت ،سـد است بر شـرارت
چون نيتش چنين است از حق كند حمايت
٭٭٭
نسیم گلشن حسن مصطفایی دهنوی
یک دیدگاه اضافه کنید