شعر دوبیتی 444 - حسن مصطفایی دهنوی

خداوندا  چرا  خلقت  به من   گرديده اند   بد    دل

چرا  خوشحال  مي گردند ، اگر  پايم  رَوَد  درگِل

خداوندا  تو مي داني  كه  بركس  بد   نكردم    من

توخودبرمن رهايي ده ،از اين  زجر و از اين مشكل

٭٭٭

بپرسيدم  زِ  دانايـي  ،چرا   ترك    جهان      كردي

بگفتا از جهان مي پُرس، چرا ظلم  اين چنان كردي

جهان  بي مُروّت  كي به  من  مهر و محبّت  داشت

جفـا  و  جور از  آن  ديدم  گراييدم  به  دل  سردي

٭٭٭

جهان پيـر  خوش  منظر ، نـهد  بر درد  من    دردي

به  هر جايـي  كه  بگريزم  بَـرَم  آيد  به     پيگردي

جهان پير است و بي بنياد، از آن خونريزي اش  فرياد

بـريزد  خون من  در خاك  و خاكم  را كُند گردي

٭٭٭

بر بام  تاريك   جهان   ، ما  گر  بـپيموديم        راه

روشنتري  را  بنگريم   از  شعشع   خورشيد  و  ماه

هر چند  فزونتر  پي  بريم ، روشنتر  از اين    بنگريم

كز   روشناي  صبح  آن  بيرون  شويم  از هر  سياه

٭٭٭

تو را  اي  خيره  سر گفتم ،كه از خود با خبر  باشي

مـرو   راه   هوسبازي   ،  مـرو   در   راه     عياشي

اگر پندم  تو نـشنيدي  و يا  در خودسري      ماندي

بـدان   در  عاقبت   مستوجب   قـهر   خدا     باشي

٭٭٭

نسیم گلشن    زنده یاد حسن مصطفایی دهنوی