متن شعر
تا خلـق هـر زمانـه نـترسـنــد از خــدا
كــي مي كنند به عهد خداوند خود وفــا
عـهـدي كه آن خـدا بگرفتـه از بـنـدگـان
پيغمبران به عهـد خــدا بودنــد آشنــا
٭٭٭
يـاد آور اي خــداي جــهان روزگـار من
ظلم و جفاي سخت نـمود آن بـه كار من
آن راحتــي و عيش و ترنــم به من نــداد
بـرچيــد مهـر دوستي اش از ديــار من
٭٭٭
ياران دهيــد گـوش به صوت و شعــار من
زآن ظلــم روزگار كـه شــد آشكــار من
لطف و وفــا و مهــر نديــدم زِ روزگار
آيـا دگر چه ظلــم كنــد بـر مــزار من
٭٭٭
بـهـتــر بكن به جهان خـداي اعتبــار من
بـنـگـر به چشـم گريـه كن و اشكبـار من
اين روزگار كينـه وري مي كنــد بـه من
مخفــي نـمود دانـش پـر افتخـار من
٭٭٭
يارب به سوي لطف تـو بـود انـتظار من
بهتر كنـي زِ لطف خـودت روزگار من
اين روزگار حُـسن تفاهــم بـه من نداشت
بيهوده ريـخت دور زمــان اعتبــار من
٭٭٭
نسیم گلشن حسن مصطفایی دهنوی
یک دیدگاه اضافه کنید