متن شعر
علـم خـدا، به باغ جنــان مي بــرد مـــرا
در آن بهشـت كون ومكان مي بـرد مـــرا
گــر امـر او زِ طاعت خود كرده ام عمل
در آن مكـان خوش گذران مي برد مـــرا
٭٭٭
دنيــاي دون، به باد فنــا مي دهــد مـــرا
وقتـي بخواهـد آن زِ جهـان مي برد مـــرا
هرجا بَرَد به خواهش ودلخواه من كه نيست
گر من فقان كنــم، زِ فقان مي بــرد مـــرا
٭٭٭
دهــر دنــي ،به باد فنــا مـي دهــد مـــرا
در خاك اين زمين جهــان مي نهـد مـــرا
هرجا بَرَد به خواهش ودلخواه من كه نيست
كــي دانـم از كجا به كجا مي بــرد مـــرا
٭٭٭
خـــداونــدا تــو كــه آمــرزگـاري
منـــم بــر خـدمتــت ، خدمت گـزاري
هــر آن خــدمت كه از دستـــم بــرآيـــد
من آن خــدمت نمايــم خوب جــاري
٭٭٭
خـــداونــدا به من دردي است كــاري
نــمي شايـــد از آن گــردم فــــراري
به هــر جايــي رَوَم، اين درد من هـســت
چــو بگريــزم از اين در هــر ديـــاري
٭٭٭
نسیم گلشن حسن مصطفایی دهنوی
یک دیدگاه اضافه کنید