شعر حساب خلق / حسن مصطفایی دهنوی

« حساب خلق »

خدای من،که به هر  لحظه لحظه  یار من است

طراز  حکم خدا  بر دهان ، شعار من  است

برادرا   زِ  خرافات  ، دَم    مزن   تو   دیگر

که  نقد دین  به همین نیّت اعتبار من  است

اگر  که  دست   من  از  آتشی   نمی سوزد

طراز خدمت خلقش،بِدست وکار من است

کسی که بر من و دستم،زبان طعنه1 گشود

زِ حزب بی خردان است و درکنار من است

وفا   به   مردم   بی درک  و  بی خِرد   نَبُوَد

که حزب بیخردان،دور از این دیار من است

حسن  تو عاجز  این حزب  بی خرد  نشدی

که دست پُرهنرت،در زمین به کار من است

ببین  تو قطره ی  آب  زلال  چشمه  و کوه

بر این مَثَل  خِرد  از علم کوهسار من  است

اگر  ز حِکمت  حُکمم   سخنوری  کردی

سخنوری  زبان    تو  ، دستیار    من    است

طراز  چرخ  کهن را  که شکوه  زآن  داری

سزای  مردم  بی درک ، نابکار2  من  است

مخور تو  غصه ی آنها  ، ولی نصیحت کن

ز حکمتم  سر خلقم  در  اختیار  من  است

پیمبران    قدیمی   که   حکم   من  گفتنـد

ببین به روی  زمین  نقش  یادگار من  است

هر آنچه عالم  و  زاهد  ،  ریاضتی   بکشند

امید   زِ  همّت   آنها   بر   اعتبار  من  است

هر آنکه جان و سرش ، در رهم  فدا  بنمود

کمال همت  آن ، بلکه  افتخار   من   است

قلندران   حقیقی  که   رو  به   سوی   منند

غبار  چهره ی آنها ،چو یک غبار من است

به رستگاری خود هرکسی که معتقد است

چو امر من  عمل  آورد، رستگار  من  است

به  ابر رحمت من ،  هرکسی که دل بستس

صفای  آن   دلش  ، از  ابر  آبدار من  است

زِ   جویبار  هدایت  ،  دری  که    بگشودم

هدایت است  ، همان آب جویبار  من است

حسن دوباره  بگفته ام ، به خلق من تو بگو

حساب خلق به دفتر در این شمار  من است

٭٭٭

1- سرزنش        2- بدكار- بي دين

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی