متن شعر
گەنداو، دریاییکه رەگەڵ پەلە ناسنامەیکی چرووک!
لە رەڤین، تاکو خۆی بە کنارێنەکە رۆژ بگینی
رۆژ هیوائیکه بۆ خەلاسی لە شەۆ
شەۆ فڵته‌فڵتیکە بۆ کوێلەداری لە مرۆڤ
مرۆڤ چراویکە قانگ‌گرتی
هه‌ڵواسراو له پژەپۆیی مێژوو
وا گەگانە توزولکەی هیواداری لە خۆی هل‌بۆرینەسەوە
ئاه،،، نایینه‌ن
ئادەمی و بەشەر!
وا ئافتاو و وەرەتاوەکانیان نێوی هجرەکانی رەشایی سرگوون کەردەیان
پیخەنین‌و
سه‌ربه‌ستی‌و
سماو
تێگەشتن‌و
و بوته‌یلیکیان سازی
له بەردو
لە نەزانین‌و
له پروپووچ‌و
له گەڵ گیریست...
بەڵام ئەمن نەتەوەی رۆجیارم!
قۆم و خزمی مانگەشەو
گەرچی مۆمەم
بەڵا وێستاوەم لپێشی رەشایی...
◇ ترجمه به فارسی:
مرداب، دریا نامی‌‌ست با اوراق هویت جعلی
در فرار تا که خویش را به ساحل روز برساند
روز امیدی‌ست برای رهیدن از شب
شب فلسفه‌ای برای استیلای بشر
بشر چراغی‌ست دود‌اندود
آویزان بر شاخه‌های تاریخ
که گهگاه کور سویی روشنایی از خود به جای گذاشته است
آه، همینانند،
آدم‌ها!
که خورشید‌ها را به حجره‌های تاریکی تبعید کردند
خنده را
آزادی را
رقص را
فهم را
و توتم‌هایی ساختند
از سنگ
از جهل
از خرافه
با گریه...
اما من نواده‌ی آفتابم
خویشاوند مهتاب
گرچه شمع‌ام
اما ایستاده‌ام در مقابل تاریکی.
#زانا_کوردستانی
یک دیدگاه اضافه کنید