شعر طالب – حسن مصطفایی دهنوی

« طالب »
مصطفی(ص) در عمل مصمّم3 بود
رأس پیغمبری اش، خاتـم4 بود
چون پیمبر زِ اول آدم5 بود
ختم پیغمبران ، محمد(ص) بود
ره بـپیمودنـش ، ره حق بود
ره بـپیمـای اول آدم بود
بنـده را ره سوی خدا بنمود
تا به درگاهش آورنـد سجود
حق شناسی در آن زمان ،کم بود
بیشتـر شـد ، چو آن پیامبر بود
حق شناسـی معنـوی ،کم بود
حق با معنی اش ، به ما بنمـود
مصطفی(ص)با علی(ع)پسر عم6بود
فعل حق ،با علی(ع) مگر کم بود
فعل حق را ، علی(ع) به ما بنمود
مصطفی(ص)بر علی(ع) همان بنمود
هر سجودی که بهر حق می بود
با علی(ع) بود ، آن همان بنمود
هرکه فعلش،بر اساس حق می بود
حق نـخواهد ، که آن شود نا بود
فعل حق بود ، ره به ما بنمود
رهنمـا بُوَد خلق را به سجود
دین حق،گر علی(ع) به ما نـنمود
دین ما دین حق ، کجا می بود
طالب حق ، اگر کسی می بود
با علی(ع) همرهی کند به سجود
طالب دین حق ، علی(ع) می بود
اصل اسمش، علی ابوطالب بود
٭٭٭
3- استوار 4- آخرین پیامبر 5- حضرت آدم (ع) 6- پسر عمو
حسن مصطفایی دهنوی