شعر حسرت – علی اصغر رضایی مقدم

نه حظی بردم از عمرم،نه کیفم کوک دنیا شد
به هر سویی که رو کردم نصیبم رنج تنها شد
به هر سویی دویدم تا که فردایی شود پیدا
در آخر مقصدم امروز دیروزین فردا شد
پی درس و قلم رفتم که ملای وطن باشم
ولی جای قلم داران،قلمدان ساز ملا شد
خدا را در دل سجاده می جستم ولی دیدم
که شیخ سجده داران خود،خدای سجده ما شد
برای لقمه نانی،جای درگاه خداوندی
تمام قامتم پیش کسان تا فرش،دولا شد
به دنبال جوانی تا از سر پیری درآوردم
نصیب من فقط یک حسرت افتاده از پا شد
قلم را دست یاری دادم و از دل سخن گفتم
که بنویسد مرا اما قلم هم خوار و رسوا شد
کنار مردمی اندیشه ام،بی یار و یاور بود
چو رفتم دفتر اندیشه دیروز من وا شد
مثال کاروان،دنبال معنا گشتنم بودم
ولی آن هم لب گوری غریب و تار، معنا شد

علی اصغر رضایی مقدم