شعر بخششی بی منت – ژیلا شجاعی (یلدا)

به بخشندگی چشمان خورشید
که می درخشد بی منت
به روح بلند و گوارای باران
که می بارد بی منت
به مهتاب آسمانی
که می تابد بی منت
به دشت پر سخاوت
که می رویاند برتنش بی منت
به درخت پر بارسیب باغ
که میوه می دهد بر شاخه هایش، بی منت
به ابرهای سپید نیلگون
که می سازد نم نم باران را بی منت
به اقیانوس که نعمت آب را
بخشیده به ماهی ها بی منت
به شب سیاه مهتابی
که پهن کرده گیسوی سیاهش را بی منت
به مراورید غلطان دریا
که خود را به صدفها سپرده بی منت
به گلهای رنگارنگ باغ
که عطر می افشانند بی منت
به خدای زمین و آسمان
که همه را بخشیده بی منت
باور دارم که می بخشد بر من
آرزوهایم را بی منت