شعر باز گذر از آن ره سخت کردم – نعمت الله سیادت مقدم
باز گــذر از ایــن ره صعـب
کــــردم بــرای دیـــدن تـــــو
کـــوله پشتـــــی گـــم
کـردم وسـط ره مـن شوریـده
سـر دیــــوانه تـــــــو
امــــر تعجیـل کــــردم
به فـرقـــم پاهایــم کـند
تـر شـــــد
نبض دسـتم گـرفتم در آن
حال از اشمــاره نفسم
تنــد تر شــد
ابـصارم سخــت روشنی
روز را تار میـــداد نشانـــم!
تشنه لــب بــــــودم و گــــم شـــده
بــــودم!
مــنی که بلـــد این ره و هـــزاران
نشانه کاشته بـــودم!!
باز با خستـگی پیـــکرم
و عــطشی که داشتم
صلاح دانســـتم که آنـجا نـــمانم
آمـــدم اکـــنون که با تــــــــو
دیــــوانه بمـــــانم!!
و آشیــــانه عشـــــــق بـــــســازم.
