اشک می چکد از دامنم
از دوری نگار
شمع نیمه سوخته ام
در دامان روزگار
وسوسه نسیم می کند خاموشم
هنوز هم دلی دارم غم دار
گشته ام بی شعله و خاموشم
اشک غم برده مرا بر سر دار
سردم و سوت و کور و خاموشم
غم به قلبم می زند زخم بسیار
این نسیم برده شعله را سردم
در درونم تنی تب دار
گویی می خندم و نسیم هم
چه می داند، دلی دارم غصه دار
